یک چراغ خاموش هزار چراغ روشن
کلید را می‌دهی پایین، همه‌ی لامپ‌های یک جا روشن می‌شوند. همان کلید را می‌دهی بالا، همه‌ی لامپ‌های همان جا خاموش می‌شوند. این، یعنی لامپ‌های آن‌جا «سری» بسته شدند مثل یک راهرو که هر قدر هم دراز باشه لامپ هاش از اول تا آخر کارشان با یک دکمه ساخته است ولی لامپ های خانه طور دیگری بسته شدند. سیم ها موازی هم هستند وقتی لامپ اتاق روشنه پذیرایی و آشپزخونه میتوانند خاموش باشند یا وقتی کلی مهمان اومده و همه ی هال و پذیرایی روشنه اتاق ها خاموشند و در اکثرمواقع انباری سوت وکوره.
احساس آدم ها هم "سری" میشود یک نفر می آید وبا بدقولی و با دروغ یا حرف و شوخی نابجا رنگ سیاه میپاشد روی صفحه ی ذهنمان روحمان را کدر میکند دیگر رنگ و نشاط لحظات پیش از آمدن او را نداریم شدیم لامپ سری. یک نفر آمده و با بی تفاتی کلید را داده بالا و ماهم نشسته ایم تا همه ی لامپ ها باهم خاموش شوند درحالیکه میتوانیم سیم های مغزمان را "موازی" ببندیم آنوقت اگر کسی از آدمهای زندگیمان کاری انجام دهد که توقع نداریم یا اتفاقی بیفتد که دوستش نداریم فقط بخش مربوط به آن خاموش میشود و به قدر سختی آن اتفاق غمگین میشویم. دیگر همه ی بخش ها درگیر یک موضوع نمیشود.
وقتی با کسی بحثمان شده آن بحث رابین حرفهایمان با دوست دیگری که هیچ ربطی هم نداره کش نمیدیم یا وقتی بیرون از خانه اعصابمان به هم ریخته با آدم های خانه با بخش سالم و روبه راه اعصابمان روبرو میشیم نه با بخش آسب دیده.
نباید اجازه دهیم مغزمان به راهرو تبدیل بشه. راهرو هر قدرهم بزرگ و کش دار باشه کارش با یک کلید ساخته است.
