ماهیگیری

دو مرد در کنار دریاچه ای مشغول ماهیگیری بودند یکی از آنها ماهیگیر با تجربه و ماهری بود اما دیگری ماهیگیری نمی دانست
هر بار که مرد با تجربه یک ماهی بزرگ می گرفت ، آنرا در ظرف یخی که در کنار دستش بود می انداخت تا ماهی ها تازه بمانند ، اما دیگری به محض گرفتن یک ماهی بزرگ آنرا به دریا پرتاب می کرد .ماهیگیر با تجربه از اینکه می دید آن مرد چگونه ماهی را از دست می دهد بسیار متعجب بود . لذا پس از مدتی از او پرسید : - چرا ماهی های به این بزرگی را به دریا پرت می کنی ؟مرد جواب داد : آخر ماهیتابه من کوچک است !

گاهی ما نیز همانند همان مرد ، شانس های بزرگ ، شغل های بزرگ ، رویاهای بزرگ و فرصت های بزرگی را که خداوند به ما ارزانی می دارد را قبول نمی کنیم چون ایمانمان کم است .ما به یک مرد که تنها نیازش تهیه یک ماهیتابه بزرگتر بود می خندیم  اما نمی دانیم که تنها نیاز ما نیز  آنست که ایمانمان را افزایش دهیم . خداوند هیچگاه چیزی را که شایسته آن نباشی به تو نمی دهد .این بدان معناست که با اعتماد به نفس کامل از آنچه خداوند بر سر راهت قرار می دهد استفاده کنی . هیچ چیز برای خدا غیر ممکن نیست .

به یاد داشته باش :به خدایت نگو که چقدر مشکلاتت بزرگ است ، به مشکلاتت بگو که چقدر خدایت بزرگ است.

چگونه به خودمان باور داشته باشیم

چیزی در زندگی‌مان کم است. خیلی وقت‌ها به این حس می‌رسیم. همه‌ی چیزهایی را که آرزوی دیگران است، داریم اما خوشحال‌مان نمی‌کند. دنبال «آن» هستیم که نیست، ولی خودمان هم نمی‌دانیم دقیقاً چه؟ تا به‌حال فکر کرده‌ایم این آن، ممکن است «باور به خود» باشد؟ممکن است نقشی را که فکر می‌کنیم مناسب‌مان است، نصیب‌مان نشده باشد، نتوانیم تجارت خودمان را شروع کنیم، و این‌ها فقط یک دلیل داشته‌باشد: من که نمی‌توانم! این‌طور، سراغ عادات هم نخواهیم رفت، چرا که نظمی در زندگی ما تعریف نشده‌است. در چنین شزایطی، یافتن دوستان جدید برای مان دشوار خواهد بود و در محل کار هم احساس راحتی و تعلق نمی‌کنیم. به جایی می‌رسیم که اصلاً دلمان نمی‌خواهد از منطقه‌ی امنی که برای خودمان ساخته‌ایم، خارج شویم. همه‌ی این محدودیت‌ها و احساسات بد، می‌تواند یک دلیل داشته‌باشد: باور نداریم که می‌توانیم!

نکته این‌جاست که باید بپذیریم در تلاش کردن و شکست خوردن، چیزی ناامیدکننده و بد وجود ندارد. پذیرش این نکته وقتی آسان‌تر می‌شود که از خیال «کامل بودن» خارج شویم. قبول کنیم هر فردی را که می‌شناسیم، قرار نیست شیفته‌ی ما باشد. هر راهی که می‌رویم، بالاخره انتقادات و قضاوت‌هایی با خود به همراه دارد.

شکست، کامل نبودن، اشتباه کردن، عدم موافقت دیگران با نظرات ما، پذیرفته نشدن در برخی زمان‌ها و جمع‌ها واقعاً نکته‌ای منفی درباره‌ی ما نیست. اگر نیک بنگریم، خیری هم در آن نهفته است.

 شاید بهتر باشد در این زمینه‌ها تمرین کنیم:

- احساس ناراحتی را کنار بگذاریم. تعریف‌مان از حس اذیت شدن و ناراحتی باید تغییراتی کند.
- خودمان را راحت از جمعی که نمی‌پذیرندمان، کنار بگذاریم و خود را با فکر این عدم پذیرفته شدن، آزار ندهیم.
- روی کاری که می‌خواهیم انجام دهیم، تمرکز کنیم. و صدای درونی را که حرف از هدم توانایی ما می‌زند و می خواهد ما را حقب نگاه دارد، نشنیده بگیریم.
- تمرکزمان را روی ان کار بیشتر کنیم، و یاد بگیریم که به خودمان اعتماد داشته‌باشیم.
- در موقعیت‌هایی قرار بگیریم که برای‌مان تازگی دارند، و با آن کنار بیاییم.
- از تلاش‌هایی که مجدداً بعد از شکست انجام می‌دهیم، هرچه بیشتر بیاموزیم که نفْس شکست خوردن ایرادی ندارد، و این‌قدر بزرگ شده‌ایم که می توانیم علی‌رغم کست ادامه دهیم و با آن کنار بیاییم.
- در حین تکرار و تلاش دوباره برای رسیدن به هدف، ببینیم و بیاموزیم که ما قوی‌تر از آن چیزی هستیم که می‌پنداشتیم و ظرفیت و انعطاف‌پذیری‌مان در برابر موقعیت‌های ناراحت‌کننده، بیش از آن بوده که تصور می‌کردیم.

با این تمرین است که «خود» را می‌یابم. خواهیم دانست در تمام مدت عمر، چقدر بزرگ بوده‌ایم!