چگونه به خودمان باور داشته باشیم

چیزی در زندگی‌مان کم است. خیلی وقت‌ها به این حس می‌رسیم. همه‌ی چیزهایی را که آرزوی دیگران است، داریم اما خوشحال‌مان نمی‌کند. دنبال «آن» هستیم که نیست، ولی خودمان هم نمی‌دانیم دقیقاً چه؟ تا به‌حال فکر کرده‌ایم این آن، ممکن است «باور به خود» باشد؟ممکن است نقشی را که فکر می‌کنیم مناسب‌مان است، نصیب‌مان نشده باشد، نتوانیم تجارت خودمان را شروع کنیم، و این‌ها فقط یک دلیل داشته‌باشد: من که نمی‌توانم! این‌طور، سراغ عادات هم نخواهیم رفت، چرا که نظمی در زندگی ما تعریف نشده‌است. در چنین شزایطی، یافتن دوستان جدید برای مان دشوار خواهد بود و در محل کار هم احساس راحتی و تعلق نمی‌کنیم. به جایی می‌رسیم که اصلاً دلمان نمی‌خواهد از منطقه‌ی امنی که برای خودمان ساخته‌ایم، خارج شویم. همه‌ی این محدودیت‌ها و احساسات بد، می‌تواند یک دلیل داشته‌باشد: باور نداریم که می‌توانیم!

نکته این‌جاست که باید بپذیریم در تلاش کردن و شکست خوردن، چیزی ناامیدکننده و بد وجود ندارد. پذیرش این نکته وقتی آسان‌تر می‌شود که از خیال «کامل بودن» خارج شویم. قبول کنیم هر فردی را که می‌شناسیم، قرار نیست شیفته‌ی ما باشد. هر راهی که می‌رویم، بالاخره انتقادات و قضاوت‌هایی با خود به همراه دارد.

شکست، کامل نبودن، اشتباه کردن، عدم موافقت دیگران با نظرات ما، پذیرفته نشدن در برخی زمان‌ها و جمع‌ها واقعاً نکته‌ای منفی درباره‌ی ما نیست. اگر نیک بنگریم، خیری هم در آن نهفته است.

 شاید بهتر باشد در این زمینه‌ها تمرین کنیم:

- احساس ناراحتی را کنار بگذاریم. تعریف‌مان از حس اذیت شدن و ناراحتی باید تغییراتی کند.
- خودمان را راحت از جمعی که نمی‌پذیرندمان، کنار بگذاریم و خود را با فکر این عدم پذیرفته شدن، آزار ندهیم.
- روی کاری که می‌خواهیم انجام دهیم، تمرکز کنیم. و صدای درونی را که حرف از هدم توانایی ما می‌زند و می خواهد ما را حقب نگاه دارد، نشنیده بگیریم.
- تمرکزمان را روی ان کار بیشتر کنیم، و یاد بگیریم که به خودمان اعتماد داشته‌باشیم.
- در موقعیت‌هایی قرار بگیریم که برای‌مان تازگی دارند، و با آن کنار بیاییم.
- از تلاش‌هایی که مجدداً بعد از شکست انجام می‌دهیم، هرچه بیشتر بیاموزیم که نفْس شکست خوردن ایرادی ندارد، و این‌قدر بزرگ شده‌ایم که می توانیم علی‌رغم کست ادامه دهیم و با آن کنار بیاییم.
- در حین تکرار و تلاش دوباره برای رسیدن به هدف، ببینیم و بیاموزیم که ما قوی‌تر از آن چیزی هستیم که می‌پنداشتیم و ظرفیت و انعطاف‌پذیری‌مان در برابر موقعیت‌های ناراحت‌کننده، بیش از آن بوده که تصور می‌کردیم.

با این تمرین است که «خود» را می‌یابم. خواهیم دانست در تمام مدت عمر، چقدر بزرگ بوده‌ایم!

انسان و آزادی انتخاب

تصور کنید که می‌خواهید برای شام بیرون بروید و یک سالاد سفارش دهید اما گارسن به شما می‌گوید که سالاد رستوران تمام شده و می‌توانید به جای آن سوپ انتخاب کنید. چه حسی به شما دست خواهد داد؟ انتخاب بین سوپ و سالاد انتخاب خوبی است اما یکی از ویژگی‌های طبیعت انسان را نشان می‌دهد: هیچکدام از ما دوست نداریم ما را مجبور به انتخابی کنند. ما دربرابر اجبار مقاومت می‌کنیم. حتی وقتی با تصمیمات جدی‌تری روبه‌رو می‌شویم، آنهایی که پیامدهای اخلاقی دارند، خیلی مهم است که طبق نظر خودمان باشد. خدا به ما اختیار داده و همیشه به آزادی ما برای انتخاب احترام می‌گذارد. بااینکه همیشه خودمان مسئول انتخاب‌هایمان هستیم و این انتخاب‌ها همیشه عواقبی در بر دارد، چه خوب و چه بد، خداوند هیچوقت از زور استفاده نمی‌کند. درواقع، خدا این آزادی را در ما به وجود آورده است و می‌داند که انسان برای اینکه واقعاً و به طور کامل به او ایمان بیاورد، به آزادی و اختیار عمل نیاز دارد. او به آدم و حوا می‌گوید که میوه ممنوعه را نخورند اما همچنین می‌گوید، «بااینحال خودتان می‌توانید انتخاب کنید.»

خوشبختانه اکثر ما در شرایطی زندگی می‌کنیم که به ما این امکان را می‌دهد که بتوانیم از این اختیاری که خداوند به ما هدیه کرده است استفاده کنیم و تصمیماتی بگیریم که سرنوشتمان را تعیین می‌کند.

خیلی مهم است که بخاطر حفظ آزادی خودمان آزادی دیگران را زیر پا نگذاریم. حتی اگر تصور کنیم که چیزی که فکر می‌کنیم به نفع دیگری است، خیلی مهم است که عقاید و نظرات خودمان را به آنها تحمیل نکنیم.